John Barnes was altijd een klasse-act op het veld- er vanaf,hij heeft nog steeds de gouden hand. Op een zonnige zondagochtend in Peking stelt de Liverpool-legende vragen met intelligentie en welsprekendheidrust en evenwicht - alle kwaliteiten die hem in de jaren tachtig en negentig zo'n zeldzaam talent maakten in de Engelse topvlucht.

▲John Barnes gaat om met kinderen tijdens een coachingclinic in Beijing op 30 april. De Liverpool-legende vergezelde coaches van de internationale academie van de club tijdens het evenement, dat werd georganiseerd door verzekeringsgigant AXA. CHINA DAGELIJKS

Tijdens de Labor Day-vakantie een bezoek brengen aan de hoofdstad om Liverpool te vertegenwoordigen bij een coachingskliniek voor kansarme kinderen, zijnduidelijk dat mededogen een andere eigenschap van Barnes is. Ondanks dat hij de avond ervoor net was binnengevlogen, lijken het enthousiasme en geduld van de 59-jarige nooit af te nemen met de kinderen en een gestage stroom van selfie-zoekende fans.

"Het is overal ter wereld hetzelfde - kinderen zijn dol op voetbal,"Barnes zegt metdezelfde stralende glimlach die gepaard ging met zijn doelpuntvieringen."Ze zullen misschien nooit - net als de meeste kinderen in Engeland - profvoetballers,maar ze vinden het geweldig. Dus tHet belangrijkste is dat ze ervan genieten, en dat is wat ze doen."

Azijn hele leven een groot voorstander van goede doelen voor kinderen, Barnes dankt zijn relatief comfortabele opvoeding - eerst in Jamaica en daarna in Engeland nadat hij daar met zijn gezin op 12-jarige leeftijd naartoe was verhuisd - vanwege zijn filantropische neigingen.

"Ik heb veel geluk gehad met wat voetbal me heeft gegeven. En als je de kans krijgt om welk profiel dan ook te gebruiken om het leven van mensen te verbeteren, zou je, zelfs als het betekent dat je ze alleen maar een beetje hoop, een beetje vreugde moet geven,"hij zegt."Dat is wat we doen, vooral met kinderen, want ik heb zelf zeven kinderen en ik zie hoe gelukkig mijn kinderen zijn.

"Ik weet ook dat ik in andere omstandigheden een kansarm kind had kunnen zijn. Ik had het geluk dat mijn vader diplomaat was, DusIk had een behoorlijk bevoorrecht leven in Jamaica voordat ik naar Engeland kwam.MaarIk kijk rond in Jamaica (tegenwoordig) en ik zie kinderen die net als ik waren en net als mijn kinderen.Ik weet dat ik dat had kunnen zijn. En als ik dat was, zou ik graag willen dat iemand me de kans geeft om elke ambitie of elk potentieel dat ik heb te vervullen."

Een vleugelspeler gezegend met Braziliaans-achtige flair,Barnes heeft zeker zijn eigen potentieel waargemaakt en wordt algemeen erkend als een van de grootste spelers die Engeland ooit heeft voortgebracht.

Hij aanvankelijkkreeg bekendheid met het ouderwetse Watford in de vroege jaren 80—een tijdperk waarin het Engelse spel meer ging over crunching tackles dan craft. De vleugeltovenarij van Barnes was een oogverblindend tegengif voor de vaak ongeïnspireerde gerechten die destijds te zien waren. Zelfs de toen alomtegenwoordige racistische scheldwoorden vanaf de terrassen kon hem niet laten struikelen - het is bekend dat hij ooit behendig en minachtend een banaan van het veld gooide tijdens een Merseyside-derby in een perfect antwoord op de dwepers.

herinneringen aan Peking

Het Workers' Stadium in Beijing had het geluk om de jonge Barnes in actie te zien toen Watford in 1983 tegen Team China speelde.

"Iherinner je dat er 80.000 mensen in het stadion waren en 80.000 fietsen buiten,EnIk vroeg me gewoon af hoe ze erachter konden komen wie welke fiets bezit!"hij herinnert zich met plezier aan die reis.

Wanneer Barneskwam in 1987 bij Liverpool en paste perfect. De rode' De geduldige pass-benadering in continentale stijl bracht zijn best naar boven en bewees, met te juiste spelers, er was een levensvatbaar alternatief voor de tactieken met sterke armen en lange ballen van die tijd.

Hijwon vervolgens twee toptitels, twee FA Cups en één League Cup met de Reds voordat hij naar Newcastle vertrok.

Barnes had ook tal van memorabele momenten in een Engeland-shirt - met name een betoverend doelpunt tegen Brazilië in een vriendschappelijke wedstrijd in 1984 in Rio. Hij bereikte echter nooit de hoogten voor de Three Lions die hij deed voor Liverpool.

"Spelen voor Engeland was anders, omdat het toen om agressie ging. Daarom moest je fysiek zijn. Het ging niet om de technische spelers,"zegt Barnes.

"Ziekgebruik Glenn Hoddle als voorbeeld. Hij waswaarschijnlijk de meest technische speler die ik ooit heb gezien, zelfs tot op de dag van vandaag, maar hij had slechts ongeveer 50 interlands voor Engeland,want voetbal ging toen over vechten en trappen, niet over techniek. Terwijl ik bij Liverpool een heel technisch spel speelde."

Hij is blij om te zien dat de huidige oogst van Gareth Southgate in Engeland het bezitsspel omarmt - hoewel hij denkt dat de weegschaal misschien iets te ver in de andere richting is doorgeslagen.

"Als je naar Raheem Sterling kijkt, en nu heb je Phil Foden en Jack Grealish, ze spelen allemaal regelmatig voor Engeland. We hebben er natuurlijk veel (flairspelers), daar hebben we een probleem, ze allemaal in het team krijgen,"zegt Barnes.

"OOns probleem is dat we op dit niveau moeten verdedigen, ons evenwicht is niet noodzakelijkerwijs goed. We hebben meer verdedigende middenvelders nodig die de bal willen veroveren en terug willen lopen zoals (West Ham's) Declan Rijst.Dus ik denk dat we van het ene uiterste in het andere gingen, waarbij we heel, heel fysiek waren en nu alleenhet creëren van technische spelers.

"Maar je moet ook de balans hebben. Kijk naar Argentinië, dat is een technisch team, maar ze hebben ook sterke verdedigers. En we cultiveren dat soort spelers niet echt."

Wat betreft het relatief teleurstellende seizoen van Liverpool tot nu toe, Barnes wel"niet al te bezorgd"maar hoopt in de zomer enkele versterkingen op het middenveld te zien aankomen.

Het potentieel van China

Ennet als de jongeren bij de coaching clinic, heeft Barnes bemoedigende woorden voor de lankmoedige fans van het Chinese herenteam.

"Ik weet dat in dit deel van de wereld,we hebben hier Japan en Zuid-Korea als de krachtpatsers. En ik neem aan dat ze vanuit het oogpunt van ontwikkeling vanaf de jaren 2000 een programma haddenwaarbij hunvoetbal werd ontwikkeld vanuit een competitieperspectief, wat vervolgens het nationale team hielp,"hij zegt.

"Misschien zit China daar op dit moment achter, MaarChina heeft de kwaliteit en de cijfers. Dus, met een programma op zijn plaats,Ik weet wel dat China het potentieel heeft. En alsals je kijkt naar wat Zuid-Korea en Japan hebben gedaan, als je kijkt naar het laatste WK,Ik weet zeker datmet de juiste infrastructuur en ontwikkeling heeft China het potentieel om dat te doen."

Verslaggever: James Boylan